یک سال بعد از روز تلخِ 29 بهمن 96 / شوسِهون دنا

سردبیر زاگرس تایمز

یک سال پیش در این لحظات دنا از خواب برای یک بیداریِ غم انگیز چشمانش را باز می کند و آماده می شود تا چشمان مسافران بهشت را برای همیشه روی دنیا ببندد.

دنا برخلاف هرسال با برف امسالش بیدار شد تا آغوش خود را برای نرسیدن ایلیا به کیک تولدش بگشاید و او را در آغوش بکشد و شوسِهونی را بر سر مردم خود بیاورد.

صبح 29 بهمن وقتی که کمر سرمای زمستان در حال تعظیم برای بهار زیبای سرزمین آریو بود بلندگوهای فرودگاه مهرآباد صدای غم انگیز مسافران محترم پرواز ساعت 7 تهران یاسوج را در خواب مرگ بار مسئولان پخش کرد و تنها دنا صدای این نوای سنگین و سخت را از قبل شنیده بود و در حالی که بغض کرده بود باند خود را برای فرودِ سخت برف‌باران کرده بود تا بهمنِ بی تدبیری و خوابِ مسئولان و مدعیان خدمت به مردم بر سر مردم فرود آید و کیک تولد ایلیا آب شود اما عرق شرمی مزمن را بر چهره به اصطلاح خادمان مردم دیده نشود.

وقتی خبرِ فرودِ سخت به دنا مخابره می شود تازه همه متوجه می شوند که چه اتفاقی افتاده است، تمام مسافران و خدمه هواپیما ناپدید می شوند و در بازارِ خبرهای مختلف یک سیگنال، یک پیام امیدها را در دل ها زنده می کند اما طولی نمی کشد امید که آخرین چیزی است که می میرد هم کشته می شود تا دیگر استراتژی پیدا کردنِ زندهِ‌ی مسافران نباشد بلکه حال پیدا کردن لاشه هواپیما مدنظر است و نهایتا بعد از چندین روز لاشه پیدا می شود اما پیکرها کامل پیدا نمی شوند.

باندِ فرودگاه یاسوج که با میلیاردها تومان تطویل و تعریض شده بود اما با میلیون ها تومان مجهز نشده بود که ATR به دنا برخورد نکند فرشِ قرمز مسافران نمی شود بلکه مامنِ هلی کوپتر ها و رفتن و آمدن ها برای پیدا کردن مسافرانِ بهشت می شود.

یک سال از شوسِهون دنا و غمِ بزرگ می گذرد، ربیعی و آخوندی رفتند اما دنا مگر می تواند سوء مدیریت ها را فراموش کند؟ می تواند وفاداران و پشت کنندگان را فراموش کند یا نه؟ می تواند آن تک رایِ امضای ابقای ربیعی را فراموش کند؟
دنا شاید ببخشد اما فراموش نمی کند که چه به روز مردمان سرزمین آریو رفت.